Dawid Podsiadło - Comfort and happiness

Patrzę na tego młodego chłopaka... i przypomina mi się Liceum. Pewien szczególny utalentowany Ktoś. I nachodzą mnie pytania. Może gdyby trafił wtedy na odpowiednich ludzi, miałby dziś na koncie taką płytę?? Może. A może to były inne czasy i indywidualizm, w rodzącym się dopiero showbiznesiku - nie miałby racji bytu. Może. Na szczęście - podobno -  muzyka z serca zawsze się obroni. On idzie teraz swoja drogą, chyba taką jakiej chciał, co mnie bardzo cieszy. A ja wspominam dawne czasy, ten sposób bycia, konsekwencję w działaniu, wierność przekonaniom, miłość do muzyki, oryginalność zainteresowań i poglądów. Wierzę,że jest taki do dziś! I zasłuchuję się w płycie Dawida. Dla mnie jest ona tą własnie młodzieńczą niezależnością. Jest prawdziwa. Jest świeża, a sprzed lat.
Świetnie, że nie zrobili z wrażliwca papki dla mas, choć paradoksalnie masy go kochają!
Ja poproszę o więcej!
M.

Bling Ring - Sophia Coppola

fot. stopklatka.pl

Piątka amerykańskich nastolatków plądruje domy bogatych amerykanów. Dzieciakom nic nie brakuje, może poza popularnością (która jest miara człowieczeństwa) i zaspokojeniem próżnych pragnień. Pewnie robią to z nudów - przynajmniej na początku. Sprawa się rozkręca, Młodzi kradną, ćpają, piją, łamią prawo i łgają ile się da, bez mrugnięcia okiem - no i chwalą się kolejnymi podbojami i łupami na portalach. Znajomi widzą i zazdroszczą, rodzice nie widzą nic ... jazda na tej przyjemnej adrenalinie trwa w najlepsze, do czasu....
No ale kto by myślał o konsekwencjach, jak co sprytniejsi obrócą porażkę w życiowy sukces.
Zupełnie po amerykańsku.

M.

Naprawdę fajny film, świetnie obrazujący zepsucie amerykańskiego pokolenia, bo przecież to film na faktach!

Mariza - koncert.

Wygrałam bilety, znowu.

Bardzo to lubię, bo pozwala bezkosztowo zaspokoić moje kulturalne apetyty. Tym, którzy narzekają, że konkursy są ustawione, bo nigdy nic nie wygrywają - radzę jednak próbować. Mnie się udało już wiele razy i bardzo to lubię. 

Tym razem mail o wygranej, tak mnie zaskoczył, że przez roztrzepanie skompromitowałam się już w  pierwszej minucie. Chcąc wysłać informację o wygranej bliskiej osobie, przesłałam maila spowrotem do organizatora z treścią: Call me Farciara! - ups! No brawo!! Szanowna Pani brawo!! Natychmiast wysłałam kolejnego z przeprosinami i wytłumaczeniem, lecz tam chyba się tym nikt nie przejął :) ani też nie wykazał poczuciem humoru :)

No w każdym razie bilety odebrałam bez problemu i komentarzy :)

A co wygrałam?? No właśnie  Bilety na koncert gwiazdy Fado - MARIZY.

Marizę znam z tworzenia nieprzeciętnego klimatu - głownie ze Siesty Marcina Kydryńskiego.

Spodziewałam się (nie ukrywam) lekko nudnego spektaklu w nastroju mrocznym i dołującym. 

Ot błąd!! Sama  Mariza o syrenim głosie, posturze wiotkiej trzciny, w platynowym afro na głowie, z olbrzymią dawka pozytywnej energii, sympatii do widza i poczucia humoru - zaskoczyła mnie ogromnie pozytywnie! To prawdziwa gwiazda starej daty, z wielkim szacunkiem dla słuchacza, tradycji muzyki którą wykonuje, muzyków z którymi gra. Koncert był ogromna przyjemnością, pomimo tego, że nie rozumiałam prawie ani jednego słowa z tego o czym śpiewała artystka. Przeszkadzało mi to nieco, ale w pewnym momencie uznałam, że nawet jeśli śpiewa ona właśnie o wieszaniu prania i nagłym deszczu zraszającym jej prześcieradła.... zupełnie mi to nie przeszkadza bo energia i emocje płynące z jej niesamowitego i zniewalającego głosu pozwolą mi wyłączyć w głowie część analityczną. Udało się. Byłam pod wielkim wrażeniem jej wokalu. Pod wrażeniem tego, jak bardzo różniła się delikatnym, wręcz matczynym głosem snując opowieści o utworach, domu rodzinnym, tradycji fado w jakiej wyrosła, o artystach z Zielonego przylądka, luzofonii od tego jaką nieprawdopodobną moc i tembr miał jej głos gdy śpiewała. Zamyśliłam się w pewnym momencie nad tym jak byłoby genialnie posłuchać jej w jednym z klubów, o których opowiadała. Na żywo, bez mikrofonu - ciarki na plecach! W tym momencie Mariza odłożyła mikrofon i bez akompaniamentu wykonała zachwycająca tęskną pieśń. CUDO! Wielki szacunek dla wielkiej Artystki.
Idealnie kontrolując nastrój, chętnie rozmawiała  z publicznością. Nauczyła nas nawet kilku słów po portugalsku, takich podstawowych (chyba chodziło o tęsknotę, piwo, wino i coś tam jeszcze :) Zapewniała, że to nie są brzydkie wyrazy :) - które, jak stwierdziła, były wystarczające, abyśmy mogli sie udać w podróż do Lizbony.
Kolejne zadanie było trudniejsze, uczyliśmy się takiej frazy

Colha a rosa branca

Ponha a rosa ao peito* 

abyśmy mogli włączyć się do śpiewania - i udało się :) 

Koncert zakończył się również zachwycającym wykonaniem utworu znanego mi i już zrozumiałego klasyka. Smile!

Wychodziłam z Hali Orbita ze śpiewem na ustach! 

Genialne przeżycie.

M.

*uprzedzam pytania  - odnalazłam ją dopiero w domu :)

La Sardine - poezja smaku.

Miarą smaku jest dla mnie to, jak długo po zjedzeniu czegoś mam poczucie, że zjadłam coś wspaniałego, zaskakującego, pysznego. Zwykle objawia się to tym, iż chodzę i przy każdej okazji wzdycham i wspominam, jaki to pyszny posiłek zjadłam. Męczące to dla domowników, a dla niektórych zabawne ... ale ja to uwielbiam. Uwielbiam mieć świadomość,że zjadłam tak, jak chyba nie potrafiłabym ugotować - a jeśli nawet, zajęłoby mi to wiele czasu. Jak do tego jest jeszcze miło, pięknie, niezbyt tłoczno - marzenie.
Znalazłam takie miejsce, gdzie będę lubiła wpadać na świetny obiad, który gwarantuje mi długie oblizywanie się! :)

La Sardine... poezja. Przeczytałam o nich chyba w lokalnym dodatku do Gazety wyborczej ... i postanowiłam koniecznie sprawdzić, czy jest tam tak pysznie, jak prezentowano. To była chyba zima, albo wiosna - różnica u nas niewielka... . Od tamtej pory z uporem psychofana śledziłam ich profil na FB, komentowałam zdjęcia i ślinka mi ciekła! Co prawda wspomniany artykuł traktował chyba głównie o daniach śniadaniowych i ciastach, ale prezentowane na FB zupy i dania z ryb proponowane tam - codziennie inne - uwiodły mnie pomysłowością i pięknem.
Nie ukrywam, że po ostatniej dość nieszczęsnej konfrontacji wyobrażeń  z rzeczywistością, miałam lekką obawę .. ale lekką .. i niesłuszną.
Przemiła Pani, niewiele dań do wyboru - ale znaleźliśmy coś dla każdego!
Kurczak grillowany, na pure z marchewki z salsą z mango oraz
łosoś grillowany, na pure z pietruszki, z pesto i pomidorkami.

Do tego dzbanek lemoniady z cytrynami, pomarańczami, mięta i chyba melisą (ale głowy nie dam sobie obciąć). Piękne to i przepyszne!!!!

Malutki stolik na ulicy, ciekawe książki i czasopisma do poczytania umiliły czas oczekiwania. Przemiła obsługa!
Miałam wielką ochotę na deser. Piękna biała beza z bitą śmietaną, czy mascarpone kusiła... ale niestety nie mogę jeść zbyt wiele nabiału ... no i moje danie główne było spore, więc deser pozostaje tajemnicą, do następnego razu, bo z pewnością tam wrócę! No i zupa też .. bo zupy wyglądają na bajeczne!!

M.

Dziewczyna z szafy

Naszło mnie na kino. Bardzo! Dawno nie byłam sama w kinie, ba! dawno nie byłam w kinie!! (nie liczę tego nietrafionego Almodovara... zapominam!) a przecież tak to lubię ...
Postanowiłam dziś przypomnieć sobie, jak to jest siedzieć w ciemnej sali  i nie móc oderwać oczu od obrazu, zatopić się w historii, nie zauważyć kiedy mija czas.
Znalazłam film, jak zwykle nie czytałam recenzji, choć wiedziałam, że są entuzjastycznie. Tym niebezpieczniejszy kąsek pomyślałam! Nie wiem jak udało mi się zdążyć dziś z wszystkim ... ale widać tak miało być. Na fotelu w pełnej sali usiadłam punktualnie... no i się udało.

fot. stopklatka.pl

Dziewczyna z szafy zaskakuje. Film jest prosty, głęboki, barwny, cholernie wzruszający, momentami zabawny i jedyny w swoim rodzaju. Prawdziwy - jak to świetnie ujęła Ewa. Pomimo poruszającego dramatycznego zakończenia, niesie ze sobą jakąś nadzieję. Chętnie obejrzę go ponownie. Niesamowite są te własne światy bohaterów.
Mecwaldowski - świetny, Różańska - nie ustępuje mu kroku, Głowacki - nie do poznania, a Pani Teresa Sawicka - jak z życia wzięta.

To co obejrzę w kolejny poniedziałek w Kinie Nowe Horyzonty??
M.

GiGi cafe

Śliczne miejsce.
Wzmiankę o nim zmalałam na jakimś lokalnym portalu lub w dodatku do wyborczej.. nie pamiętam. Do dłuższego czasu szukałam miejsca na naleśniki innego niż French Connection w Renomie, czy FC Naleśniki z Kuźniczej. młody Człowiek jest dość monotematyczny w temacie: biały ser i czekolada lub nutella rządzą. Do wizyty zachęciły mnie szczególnie zdjęcia lokalu, nie odstraszyła mnie ani odległość, ani to, że to w centrum handlowym .. bo naleśnik wygra wszystko.
Wybraliśmy się na obiad... no i klapa.

Dokumentnie się nie zawiodłam, ale... (nienawidzę tego ale, jeśli wcześniej byłam tak pozytywnie nakręcona)... no ale zachwytu nie było.

Ślicznie tam jest w istocie - to fakt! Na tym niestety skończę pochwały.
Menu w miejscu niewygodnym do odczytania, śliczna Pani za ladą nieskora do pomocy, menu w formie papierowej brak, no i nie zauważyłam informacji o samoobsłudze (chwilę zajęło nam zorientowanie się w rzeczywistości). Jak już tak postaliśmy przy kasie, próbując odczytać informacje o smakołykach ze ściany, okazało się że nie ma opcji "zrób swojego naleśnika" jak i nie ma opcji - naleśnik wersja prosta ... Zatem musieliśmy zamówić dla Młodego Człowieka - Banan split - bez banana i bez płatków migdałowych - w cenie normalniej. Słabo. Nasze naleśniki były poprawne, niemniej dość ubogie w nadzienie no i drogie. Co do picia? Lemoniada! - robiona na miejscu... wygląda świetnie.. na pewno będzie pyszna... Taaa. - No zdecydowanie nie dziś! Pominę już jej piekielną kwaśność ... zdecydowanie zdałoby się nieco więcej wody ... no i może cukru... to bym jakoś przetrwała - było ciepło. Jednak lemoniada była gorzka ... a nie każdy lubi smak białych skórek z cytryn.

Co do wnętrza, miałam wrażenie kompletnego rozjazdu wystroju z jakąś elektroniczną muzyką taneczną, serwowaną zbyt głośno. Jakieś delikatniejsze klimaty grałyby mi z tymi pięknymi krzesłami, i lampami z imbryków.

Ogólnie rzecz biorąc .. zapowiadało się fajnie, a wyszło nijak.
Nie wiem nawet, czy będę chciała dać im drugą szansę.
A wielka szkoda, bo wnętrze śliczne i nadzieje były wielkie :(
M.

Tuńczyk ... hit tej wiosny

Uwielbiam ryby... ale tuńczyk dla mnie jest rybą mało rybią. 

Jakoś nigdy za nim nie przepadałam ... do czasu, aż spróbowałam we Frankie's kanapki z tuńczykiem.

Niebo w gębie!!

Nie byłabym sobą, gdybym nie spróbowała odtworzyć tej pyszności w domu.

Jak zrobiłam moją wersję? Już wyjaśniam.

Kanapka z tuńczykiem i avocado.

Tuńczyka w sosie własnym rozdrabniamy razem z częścią zalewy, solimy, pieprzymy do smaku, dolewamy łyżeczkę oliwy z oliwek (na puszkę) i wszystko posypujemy szczypiorkiem.

Kolejnym składnikiem superkanapki jest pomidor - najlepiej dojrzały i pięknie pachnący.

No i mój ulubieniec, który dopełnia całości, chociaż niektórzy uparcie, skrupulatnie pomijają go w każdym daniu - avocado - pokrojone w plastry.

W oryginalnej kanapce było też pesto- zielone, jednak spokojnie można się bez niego obejść.

Niemniej listek albo dwa samej bazylii wzbogacają smak - to zdanie fanki zieleniny - czyli moje.

Potrzebujemy jakiejś świetnej, ulubionej bułki - najlepsza według mnie będzie ciabatta, bądź jakaś ziarnista bułka, choć świetnie nada się do tego jakiś starszy kawałek pieczywa - oby nie było słodkie.

Bułkę warto podgrzać w tosterze, starsze pieczywo lepiej dokładnie utostować.

Na ciepłą bułkę kładziemy plastry avocado, na to pastę z tuńczyka, pomidor na górę, do tego posiekane listki bazylii i gotowe.

Sycące, piękne, pachnące, zdrowe i proste. Danie idealne nawet na szybki obiad.

Zajadamy ciepłe, najlepiej popijając gorącą herbatą, albo jakimś świeżo wyciśniętym kwaśnym sokiem.

Uwielbiamy! Wszyscy!

Dla purystów smakowych - wersja - sama buła z tuńczykiem (bo pomidor jest niejadalny) dla tych o wyższym stopniu wtajemniczenia buła, tuńczyk i pomidor (jak niżej).

Ja zajadam wersję pełną! - foto główne. Połączenie avocado i tuńczyka jest dla mnie genialnym odkryciem.

Poezja! Pychota! Uzależniłam się :)
M.