Polnishe Wampirren !

Do trzech razy sztuka - się mówi i to chyba prawda. Trzeci film w tym roku (Po co ja właściwie to liczę? - chyba dlatego, że jak na mnie to bardzo rzadko ostatnio Kino wypada w grafiku) i tym razem bez pudła!

Bardzo spontanicznie poszłam dziś na Kołysankę. Do teraz bananowy uśmiech nie schodzi z mojej twarzy ... choć dzień nie rozpoczął się jakoś specjalnie optymistycznie, ten film zdołał mnie nieźle rozbawić.

Bohaterowie to - co tu wiele mówić ... bardzo specyficzna, siedmioosobowa, trójpokoleniowa rodzina Makarewiczów - która za "chlebem" przenosi się do domu na mazurskiej wsi - Odlotowo ... i od tej chwili w tajemniczych okolicznościach zaczynają znikać odwiedzające ich osoby ...
Całości mrocznego krajobrazu dopełnia muzyka Michała Lorenca - jak zawsze pierwszorzędna!
No i ten stoicki spokój na twarzy Roberta Więckiewicza...

Nie ma tu pogmatwanej, bogatej w znaczące detale intrygi, jak to u Machulskiego bywa, za to jest poczucie humoru jakie uwielbiam! Śmiałam się w kinie tak głośno, że aż się sąsiedzi oglądali.

Dla mnie Juliusz Machulski jest mistrzem. Mam wielki sentyment i słabość do jego filmów, i co u mnie rzadkie - oglądam je po kilka razy. Już chciałabym mieć Kołysankę na półce i obejrzeć ją ponownie :)

Polnishe Wampirren górą!

M.

PS: Dlaczego ja po wyjściu z kina nie pamiętam żadnych prawie "tekstów" które wywoływały salwy śmiechu?!!