Zaza.

Zwykle kupuję i czytam Młodemu Człowiekowi książki, które według mnie przynajmniej są dobre, mądre, ładne i na co najmniej średnim poziomie literackim. Mało się na tym znam... ale bardzo się staram.
Czasami jednak, jak to w życiu bywa, wpadają w ręce takie perełki, że słów brak na opisanie tego co się czyta. Najbardziej jednak zatrważające jest niekłamane rozbawienie i zainteresowanie Młodego Człowieka, jakie zaobserwowałam przy czytaniu "dzieła" o którym mowa. Tak mi się nasuwa skojarzenie z disco polo - nie moja stylistyka zdecydowanie... ale jak słyszę melodię, to niestety w głowę włazi. Ta książka, to takie "literackie" disco polo. Strzeżcie się rodzice ;), bądźcie czujni, by nie przyszło Wam czytywać tych wydumanych wypocin dzieciom do snu. To jakaś mieszanka języka niusów politycznych z językiem i terminologią legend i mitów, przyprawiona kilkoma bajkowymi postaciami i odwołaniami do codziennego życia. A to wszystko zalane, jakby lukrem, koszmarnymi obrazkami w pastelowej tonacji. Co ciekawe okładka nie zapowiada dziwacznych ekscesów, jakie maja miejsce wewnątrz.
Zastanawia mnie, czy to wina nieudolnego tłumaczenia z hiszpańskiego, czy zamroczonej jakimś środkiem (mniej lub bardziej odurzającym) wyobraźni autora.

Niemniej nawet tam, można znaleźć kwiatki - jak na przykład ten opis zwierzęcia domowego trzymanego przez Ogry:

"Zaza. To najdziwniejsze z nich. Zawsze jest za kimś. Choć gdy ta osoba się obejrzy nie widzi go, bo zawsze jest za nią. Nikt nie wie jak to możliwe, ale tam jest."*

Poziom pokrętności i abstrakcji tej definicji zwala mnie z nóg.
M.

PS: żeby nie było podaję źródło * "Legendy leśne. Wróżki, smoki, krasnoludki i inni."